Веруючы чалавек заўсёды павінен разважаць муку і смерць Хрыста. Нягледзячы на тое, што гэта было шмат стагоддзяў назад, але кожны з нас мае ўдзел у гэтых здарэннях.
Безумоўна нам лягчэй прызнацца да воклічаў “Гасанна!” падчас трыўмфальнага ўваходу Хрыста ў Ерузалем, чым да раптоўных, поўных нянавісці выкрыкаў: “Укрыжуй Яго! Укрыжуй!”. Нажаль гэтыя дзве рэакцыі ствараюць сапраўдны малюнак нашага жыцця як да Бога, так і да людзей. Трэба быць вельмі шчырым да сябе, каб убачыць у сваіх учынках такое трагічнае раздваенне на грэшны і шляхетны бок нашай чалавечай натуры. 
Езус гэта добра разумеў. Таму менавіта найперш заклікаў да навяртання і веры, а потым пайшоў на смерць. Ведаў, што неабходна і адно і другое. Чалавек мае ў сабе жаданне праўды, дабрыні, прыгажосці, Бога, мае пачуццё сваёй чалавечай годнасці і паклікання, але таксама з’яўляецца слабым, паддаецца спакусам, лёгка грашыць. Няспынна ў нас адбываееца ўнутраная барацьба паміж святлом і цемрай, праўдай і падманам, дабром і злом. Нягледзячы на тое, што часамі мы можам перамагчы, Езус запрашае нас пайсці за Ім, бо нашая натура сапсавана грахом, таму Езус павінен быў нас адкупіць праз сваю смерць. Менавіта гэтыя два аспекты былі агалошаныя ў Вербную Нядзелю і Вялікую Пятніцу. 
У гэтых здарэннях з боку Езуса, але і таксама ў рэакцыях натоўпу, не было нічога выпадковага. Усё правільна паказывала, з аднаго боку, любоў Бога, а з другога, чалавечую подласць. Нават самыя блізкія вучні не змаглі рэалізаваць свае добрыя намеры і адказаць на сваё пакліканне і паддаліся чалавечай слабасці – спачатку ў празмернай упэўненасці ў сабе, а потым у панічным страху. 
Езус усё гэта атуліў сваёй любоўю. Да апошняй хвіліны даваў сваім вучням выразныя напрамкі і знакі, якія павінны былі вызначыць далейшы накірунак жыцця. I хоць яны падвялі Яго, аднак пазней Ён напоўніў іх Духам Святым і верай у Змёртвыхпаўстанне. Гэта нармальная рэч – чалавеку памыляцца, але Бог нас запрашае, каб мы заўсёды хацелі гэтыя памылкі выпраўляць, рабіць высновы і канчаткова перамагаць свае слабасці.
Езус, прымаючы смерць, перамог яе. Мы, прымаючы да ведама свае грахі і недахопы, вызнаючы іх перад Богам і давяраючы сябе Божай міласэрнасці, далучаемся да перамогі і прыносім плён. Толькі такім чынам можам выканаць Божы план збаўлення. 
 
Апрацавалі:
Анжаліка  Пілат 
кс. Лукаш Карасінскі SDS